“Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων…”

Σε μας που στο αίμα μας τρέχει αίμα προσφυγιάς οι μνήμες εκείνων των χρόνων φαντάζουν "αλλοιώτικες" στους πολλούς.

.

.

Μέσα στην ψυχή μας κρατάμε δυο πατρίδες. Εκείνην που μας άντρωσε κι εκείνην που δε γνωρίσαμε ποτέ μα που είναι τόσο οικεία όσο το γλυκοφίλημα της μάνας μας, λίγο πριν την καληνύχτα.

Μεγαλώνοντας αν ποτέ παλέψουμε να τις ξεχωρίσουμε, μένουμε μισοί άνθρωποι.

Η δική μας Μικρή Πατρίδα είναι το συνοθύλευμα του παιδικού μας μυαλού κι όσα έφερε ο χρόνος κι ο τόπος κι εναπόθεσε στην ψυχή μας...

Λένα Σαββίδου

.

.

Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2015

TZIXANT…







TZIXANT

Μία κλασική περίπτωση Μη ισορροπίας του νοητικού και του συναισθηματικού φορέα λόγω του υπέρμετρου της  εγωϊκής φύσης.  Απλά διλήμματα όπως το "πώς αντιδρώ στην προσβολή" γίνονται φονικά όπλα στα χέρια εγκλωβισμένων στο Εγώ τους ατόμων.
Στα πλαίσια της ευγένειας και του σεβασμού  σαφώς και καλό είναι να μη θίγω το θρησκευτικό πιστεύω του απέναντι μου μα αν το κάνω τι πιο πασιφανές πως εγώ έχω το πρόβλημα κι όχι ο απέναντι μου ή ο Θεός του. Εξ ορισμού εγώ που προσβάλλω κάποιον ζω την εδώ Κόλαση της ανορθολογικής συσχέτισης  του Είμαι με το Εγώ και την Ύλη. Από ελεύθερος άνθρωπος έχω μετατραπεί σε Ανάγκη, Φόβο, Ταύτιση. Δεν έχω ήδη λοιπόν εισπράξει την τιμωρία μου από την δικαιοσύνη της Θεότητας; Χρειάζεται κανείς άλλος να με πετσοκόψει;
 Για να μην το προχωρήσω και παραπέρα… Πώς τολμά να παίρνει ο  άνθρωπος στα χέρια του τη δουλειά του Θεού και να Του στερεί την δυνατότητα να με καθαγιάσει μέσα από το μαρτύριο μου; Η εμπλοκή του ανθρώπου στο Έργο Του δεν είναι από μόνη της  η υπέρτατη (με το υπέρτατη σε άμεσο συσχετισμό με το προπατορικό ολίσθημα της μη ορθής διαχείρισης της Γνώσης) Ύβρις;  
Σίγουρα δεν είμαι Σαρλί  αλλά δεν δέχομαι  και εύκολα πως μπορεί κάποιος να με εμποδίσει  να ΜΗΝ είμαι.  Το δικαίωμα στην Καθαρτήρια οδό το έχω κερδίσει με τον Αιώνιο Πόνο της Πτώσης μου. Δεν μπορεί κανείς να μου τον πάρει.
Αν θέλει ο καλός μου ο φανατικός  να συσχετίσει τη δική του Κόλαση με τη δική μου καλοδεχούμενος αλλά με όρους Αληθείας πια. Αυτό το τολμά;   Έχει τη μαγκιά του καλώς να ορίσει να απωλέσουμε τις ψυχές μας αντάμα, αλλά γυμνοί;  Χωρίς την δικαιολογία καμιάς Υπεράσπισης κανενός Θεού;  Έτσι… απλά, λιτά, ξεκάθαρα για το μαζοχισμό του παιχνιδιού σε αυτό τον μπερντέ του ψευδοχώρου Μινκόφσκι όπου προβάλλουμε τα Πάθη μας;
Ναι ,σιγά μην έχει τα κότσια.  Γιατί για  να κάνει τέτοια συμφωνία πρέπει πρώτα να απωλέσει το Εγώ του μιας και η Αλήθεια δεν έχει Εγώ και χωρίς Εγώ καμιά ψυχή δεν μπαίνει σε αδιέξοδα παιχνίδια.
ΛΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ.

Ακούσματα Πατρίδας.

Παραδοσιακά και διαφορετικά ακούσματα από την Μικρή μου Πατρίδα

Μικρή πατρίδα

Μικρή πατρίδα