Κοιμάται, τρώει, ζει
σε ένα παγκάκι συντροφιά με τον σκύλο του.
Τα
πρωινά γυρίζει στην πόλη. Τον βρίσκεις στις γωνιές να μονολογεί φωναχτά λόγια
ακατάληπτα, σημάδι ίσως μιας νοσούσας, από βάσανα, ψυχής.
Από τα σκουπίδια μαζεύει ότι σε
χρώμα χτυπά στο μάτι άνευ χρηστικής αξίας. Τα στοιβάζει στο παγάκι του σιμά και
νοιώθει το Κατέχειν.
Την τροφή του από τα αποφάγια μας την μαζεύει και την
μοιράζεται με τον σκύλο του και τους αδέσποτους φίλους αυτού.
Σαν πέφτει το σκοτάδι τα πράγματα γίνονται
δύσκολα. Κρύες οι πρώτες ανοιξιάτικες νύχτες ακόμη και η υγρασία του ποταμού
τρυπά κόκκαλο. Μα γερό σκαρί φαντάζει τούτος ο ξεπεσμένος Δερβίσης… Άντεξε κι
επέζησε κοιμώμενος δίπλα στο ποτάμι από
το κρύο του φετινού χειμώνα μοναχά με το παλτό του… Το ραντεβού του με τον θάνατο
μοιάζει να καθυστερεί βασανιστικά.
Παρεμπιπτόντως ας μην
ξεχάσουμε εμείς το δικό μας ραντεβού: Στις 6 του Μάη ψηφίζουμε αυτούς που έναν
χρόνο τώρα τον βλέπουν καθημερινά να αργοπεθαίνει στο κεντρικότερο σημείο της
πόλης
και δεν του προσφέρουν ούτε μια κουβέρτα
να ζεσταθεί!
"Μποὺ ντουνιὰ
τσὰρκ φιλέκ. Αὐτὸς ὁ κόσμος εἶναι σφαῖρα καὶ γυρίζει.»
Λένα Σαββίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου