“Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων…”

Σε μας που στο αίμα μας τρέχει αίμα προσφυγιάς οι μνήμες εκείνων των χρόνων φαντάζουν "αλλοιώτικες" στους πολλούς.

.

.

Μέσα στην ψυχή μας κρατάμε δυο πατρίδες. Εκείνην που μας άντρωσε κι εκείνην που δε γνωρίσαμε ποτέ μα που είναι τόσο οικεία όσο το γλυκοφίλημα της μάνας μας, λίγο πριν την καληνύχτα.

Μεγαλώνοντας αν ποτέ παλέψουμε να τις ξεχωρίσουμε, μένουμε μισοί άνθρωποι.

Η δική μας Μικρή Πατρίδα είναι το συνοθύλευμα του παιδικού μας μυαλού κι όσα έφερε ο χρόνος κι ο τόπος κι εναπόθεσε στην ψυχή μας...

Λένα Σαββίδου

.

.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

30 χρόνια μετά... (Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ).






30 χρόνια μετά...

Σχεδόν ούτε 18…

Πρώτη μέρα στη σχολή…
Η ναυτία του πρωτοετή…
Το άγχος του να πάνε όλα καλά…
Ως συνήθως, αργοπορημένη…
(Αλήθεια εδώ πώς γλυτώνουμε την απουσία την πρώτης ώρας; Πρέπει να πιάσω κολλητή την απουσιολόγο… Μάλλον δεν έχουν απουσιολόγους εδώ… Δηλαδή δεν θα έχω κολλητή;)

Πού είναι όλοι; Μόνον εγώ είμαι από το έτος μου; Δεν θα χω συμφοιτητές; Τι κάρμα!
Πληροφορία πως γίνεται ενημέρωση των πρωτοετών.
Υπάρχουν και άλλα σαν εμένα λοιπόν! Έχω συμφοιτητές! Τι  κάρμα!
Στο κυλικείο, κανένας! Κακό σημάδι… Άσχημα ξεκινάμε…
Στο αμφιθέατρο, κανένας! Καλό σημάδι… Καλά πάμε…
Δεύτερη πληροφορία τους θέλει όλους μαντρωμένους στον πρώτο όροφο…
Πρώτος όροφος ή Αριστοτέλους για πορτοκαλάδα ;
Ζάρια…
Κερδίζει ο όροφος…
‘Μω την γκαντεμιά μου!

Α! εδώ είμαστε…
Ανοίγω την πόρτα…
Όλο το έτος μαζεμένο…
Κάποιος μιλάει και το ακροατήριο τον παρακολουθεί.
Αγγελίαι τοις ναυτιλλομένοις από τον εκπρόσωπο των φοιτητών…
Η πόρτα τρίζει στο άνοιγμα της….
Όλα τα κεφάλια γυρνούν προς το μέρος μου…
Κοκκίνισμα στα μάγουλα…
Ντροπή…
Προς τα που είπαμε είναι το πηγάδι να πάω να πέσω να χαθώ, να σβήσω να μην υπάρχω;

Ο νεαρός στο μικρόφωνο με κοιτάζει..
-Περάστε και καθίστε  μου λέει…
(Τι ωραία που τα λέει!)

Κλείσιμο της πόρτας….
Το χερούλι μένει στα χέρια! 
(Πάλι τα κατάφερες αρτσούμπαλο!)

-Περάστε δεσποινίς! Περάστε!
(Τι ωραία που τα λέει! )

Και το χερούλι στο χέρι τι το κάνουμε;
(Δεν το πιστεύω! Γιατί σε έμενα;)

-Μα, μην μένετε όρθια. Καθήστε!
(«Τι ωραία που τα λέει!», το ΄παμε; Το ΄παμε!)

Άσχετο, αλλά τώρα που το θυμήθηκα…
Το χερούλι τι είπαμε το κάνουμε;
Το πετάμε;
Το πετάμε…
Το πετάμε!
Ωχ! Βρήκε άνθρωπο λέμε!

Ωραία!
Το πηγάδι που λέγαμε…
Άιντε να κινάμε να πέφτουμε… 

Και πας να μάσεις το χερούλι και να ζητήσεις συγνώμη…
Άνθρωπο βρήκες!
Άνθρωπο βρήκες…
Την πρώτη φίλη της νέας  ζωής… 

Θυμάσαι;





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ.

Ακούσματα Πατρίδας.

Παραδοσιακά και διαφορετικά ακούσματα από την Μικρή μου Πατρίδα

Μικρή πατρίδα

Μικρή πατρίδα