“Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων…”

Σε μας που στο αίμα μας τρέχει αίμα προσφυγιάς οι μνήμες εκείνων των χρόνων φαντάζουν "αλλοιώτικες" στους πολλούς.

.

.

Μέσα στην ψυχή μας κρατάμε δυο πατρίδες. Εκείνην που μας άντρωσε κι εκείνην που δε γνωρίσαμε ποτέ μα που είναι τόσο οικεία όσο το γλυκοφίλημα της μάνας μας, λίγο πριν την καληνύχτα.

Μεγαλώνοντας αν ποτέ παλέψουμε να τις ξεχωρίσουμε, μένουμε μισοί άνθρωποι.

Η δική μας Μικρή Πατρίδα είναι το συνοθύλευμα του παιδικού μας μυαλού κι όσα έφερε ο χρόνος κι ο τόπος κι εναπόθεσε στην ψυχή μας...

Λένα Σαββίδου

.

.

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΜΑΣ…



Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΜΑΣ…

Έχω ένα περίεργο ίδιον από παιδί. Όπου πάω σέρνω πίσω μου πλούτο. Εγώ και η σχωρεμένη η Κωνσταντινίδου του "τραπεζίτου, από μανάβη της Τραπεζούντος", Ηλία Κωνσταντινίδη, ένα πράγμα. Μα σε σπίτι θα μπω, τζόκερ θα τους κάτσει, μα σε μαγαζί, στο λεπτό θα φισκάρει πελάτες. Εγώ δεν κερδίζω κάτι βέβαια, καθότι άμα πλακώσει πελατεία στο κατάστημα, οι πωλήτριες σε φτύνουν στα ίσα αλλά οκ. Το χω δεχθεί όπως και πολλά άλλα της μοίρας μου. Σε κάποια φάση, είχα κολλήσει με την Αλτάνη και το θόλο της Επιδαύρου. Άγριο χάραμα ξυπνούσα μέσα στο άγχος κι άνοιγα you tube γιατί στο όνειρο είχα χάσει τον αριθμό των ψηφίδων του πατώματος.  Είχα να φάω τέτοιο κόλλημα από τότε που ερωτεύτηκα τη φωνή του Παπαστεφάνου να εκφωνεί τα διπλά και τριπλά τόλουπ του Ευγκένι Πλούσενκο και πήγαινα με την ανατολή για ύπνο, με δραματική συνέπεια να με αποβάλλει δις η δασκάλα των Ρωσικών μου και γιατί κοιμόμουν στο μάθημα και  για το τρισάθλιο αξάν που χα καλλιεργήσει. Όσο λοιπόν πάλευα με τις ψηφίδες του πατώματος -στην Επίδαυρο το γύρισα, μη χανόμαστε- είχα και τη χαρά του παιδιού, τον Άδωνη να πετάγεται τρις και λίγο και να διαφημίζει τις εκδόσεις του. Και τότε το έλεγα μέσα μου: λες να του κάνω ποδαρικό η χαμένη και να τον δούμε κάποτε Μπόμπολα; Που να φανταστώ όμως ότι υπήρχε και το χειρότερο, το να υπουργοποιηθεί δηλαδή τούτο το αίσχος! Ειλικρινά κάπου φταίω για όλο αυτό το χάλι του γελοίου που χρόνια τώρα προσδιορίζει την πολιτική μας ζωή. Στο κρεσέντο των άθλιων τούτων καιρών, ως άλλο νοήμων και ηθικό πολιτικό ον,  οφείλω να αναλάβω τις ευθύνες μου. Έψαξα, έψαξα μα μέχρι που σας είπα έφτασα. Κι αφού δεν είναι μπορετό ως άλλος Σωκράτης το κώνειο να πιω-αμάν πια και αυτοί οι αρχαίοι με τα πικρά τους- και τις ευθύνες μου απέναντι στην πολιτεία να αναλάβω, ΑΥΤΟΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΟΜΑΙ.  Άλλες πιθανές λύσεις για τους υπόλοιπους, η αυτοπυρπόληση, ο αυτοευνουχισμός, η αυτοκτονία τρώγοντας λάπατα κοκ. Δεν τα βάζεις με τον ορισμό του πανηλίθιου. Τέλος.  

ΛΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ.

Ακούσματα Πατρίδας.

Παραδοσιακά και διαφορετικά ακούσματα από την Μικρή μου Πατρίδα

Μικρή πατρίδα

Μικρή πατρίδα