“Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων…”

Σε μας που στο αίμα μας τρέχει αίμα προσφυγιάς οι μνήμες εκείνων των χρόνων φαντάζουν "αλλοιώτικες" στους πολλούς.

.

.

Μέσα στην ψυχή μας κρατάμε δυο πατρίδες. Εκείνην που μας άντρωσε κι εκείνην που δε γνωρίσαμε ποτέ μα που είναι τόσο οικεία όσο το γλυκοφίλημα της μάνας μας, λίγο πριν την καληνύχτα.

Μεγαλώνοντας αν ποτέ παλέψουμε να τις ξεχωρίσουμε, μένουμε μισοί άνθρωποι.

Η δική μας Μικρή Πατρίδα είναι το συνοθύλευμα του παιδικού μας μυαλού κι όσα έφερε ο χρόνος κι ο τόπος κι εναπόθεσε στην ψυχή μας...

Λένα Σαββίδου

.

.

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

ΚΥΠΡΟΣ: Τηλλυρκώτισσα. Θεόδουλος Καλλίνικος




Η ωραιότερη-με εξαίρεση την πρώτη κι από τον ίδιο σε 48 στροφές- ίσως εκτέλεση της περίφημης Κυπριακής Τηλλυρκώτισσας, αποδιδομένης από τη φωνή ενός σπουδαίου ανθρώπου που έδωσε αγώνα ζωής για να διασωθεί η αυθεντική μουσική παράδοση της Μεγαλονήσου. Ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Κυπριακής Εκκλησίας, Θεόδουλος Καλλίνικος, διέσωσε στην αυθεντική τους μορφή και σε 48 στροφών δίσκους τα Κυπριακά παραδοσιακά ακούσματα, βάζοντας την σφραγίδα της ιδιαίτερης φωνής του σε αυτά.



Ενδεικτικοί στίχοι του τραγουδιού γιατί το έχουμε σε αρκετές παραλλαγές, όπως το δίδει ο Παπαγγέλου:


Έσσει έναν άστρον τζαι εν μιτσίν
μες στους εφτά πλανήτες, μαυρομμάτα μου

Τζαι επιάσαν με μες στην καρκιάν
τα λόγια που μου είπες, γιαλλουρούδα μου

Τζαι ‘πήαν τζι είπαν της πελλής
πως εν να πάω πέρα, μαυρομμάτα μου

Τζαι εμάγιεψεν τη θάλασσαν
τζαι ‘σήκωσεν αέραν, γιαλλουρούδα μου

Τζι άνταν της είπουν “έσσιε ‘γειάν”
Εστέκετουν τζαι εθώρεν, μαυρομμάτα μου

Πέντε μαντίλλια εμούσσιεψεν

τζαι την σαγιάν που εφόρεν, γιαλλουρούδα μου

Πριν από κάθε συλλαβή βάζουμε  αναλόγως το "βαραβά" ή "βουρουβού" κάτι δηλαδή σαν τα δικά μας κορακίστικα.

Μετάπτωση στην καθομιλουμένη:


Έχει ένα άστρο και είναι μικρό
μες στους εφτά πλανήτες, μαυρομμάτα μου

Και με επιάσαν μέσα στην καρδιάν
τα λόγια που μου είπες, γαλανομμάτα μου

Και πήγαν και της είπαν της παλαβής
πως πρόκειται  να πάω πέρα, μαυρομμάτα μου

Και εμάγιεψε τη θάλασσα
και ‘σήκωσε αέρα, γαλανομμάτα μου

Κι΄ονταν της είπα “έχε ‘γειά”
στέκοταν και κοίταζε, μαυρομμάτα μου

Πέντε μαντίλλια εμούσκεψε
και την κάπα που φορούσε, γαλανομμάτα μου



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ.

Ακούσματα Πατρίδας.

Παραδοσιακά και διαφορετικά ακούσματα από την Μικρή μου Πατρίδα

Μικρή πατρίδα

Μικρή πατρίδα