“Πατρίδα είναι οι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων…”

Σε μας που στο αίμα μας τρέχει αίμα προσφυγιάς οι μνήμες εκείνων των χρόνων φαντάζουν "αλλοιώτικες" στους πολλούς.

.

.

Μέσα στην ψυχή μας κρατάμε δυο πατρίδες. Εκείνην που μας άντρωσε κι εκείνην που δε γνωρίσαμε ποτέ μα που είναι τόσο οικεία όσο το γλυκοφίλημα της μάνας μας, λίγο πριν την καληνύχτα.

Μεγαλώνοντας αν ποτέ παλέψουμε να τις ξεχωρίσουμε, μένουμε μισοί άνθρωποι.

Η δική μας Μικρή Πατρίδα είναι το συνοθύλευμα του παιδικού μας μυαλού κι όσα έφερε ο χρόνος κι ο τόπος κι εναπόθεσε στην ψυχή μας...

Λένα Σαββίδου

.

.

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Εμείς οι ..πολιτισμένοι κι η αποτυχία της Αλόης.



Αν κάτι πρέπει αληθινά να μας τρομοκρατήσει για το πώς ως σύγχρονοι άνθρωποι ζούμε είναι η ερώτηση « τι είναι αυτό;»  στο άκουσμα του ονόματος της Αλόη Βέρα γιατί καταδεικνύει το πόσο λίγο πραγματικά γνωρίζουμε να προφυλάσσουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας και τους οικείους μας.
Πηγαίνουμε σε ακριβούς γιατρούς, κάνουμε πανάκριβες εξετάσεις και ξοδεύουμε σεβαστά χρηματικά ποσά ως χώρα για την αγορά φαρμάκων που τα περισσότερα από τύχη μας θεραπεύουν και νοιώθουμε καλά με αυτό τη στιγμή που η απλή λογική λέγει πως αν κάτι το δημιουργεί η φύση αυτή έχει και τον τρόπο να αλληλεπιδράσει μαζί του.  Άρα το όποιο φάρμακό μας, βρίσκεται στην δική της φαρμακαποθήκη.
Σαν μικρά πεισματάρικα παιδιά κλείνουμε τα μάτια σε αυτήν την απλούστατη αλήθεια και καταναλώνουμε άκριτα ότι η σύγχρονη φαρμακοβιομηχανία έχει σκεφθεί να δημιουργήσει. Και δεν φτάνει μόνον αυτό, μα κοροϊδεύουμε οι …πεπολιτισμένοι εμείς κι όλους τους γηραιότερους των οικογενειών μας που ακόμη κρατούν κομμάτι από τη γνώση των θεραπειών με φυσικό τρόπο. Τους θεωρούμε..αμόρφωτους  και δεν υπολογίζουμε τη γνώμη τους.
Αυτοί οι αμόρφωτοι όμως ανάπνεαν καθαρό αέρα κι όχι διοξείδιο του άνθρακα, έτρωγαν καθαρές από φυτοφάρμακα τροφές, έπιναν ζωντανό ενεργειακά νερό από καθαρές πηγές κι όχι αυτό το πτώμα που βγαίνει από τις βρύσες μας , δεν είχαν άγχος και τα παρεπόμενα του κι ούτε φυσικά γνώριζαν λέξεις όπως κατάθλιψη, στρες, φοβία, που σε μας είναι ψωμοτύρι. Α! και  μην ξεχνάμε πως από καρκίνο πέθαιναν ελάχιστοι σε σύγκριση με τα τώρα που για να βρεις θέση στη λίστα χημικοθεραπειών του Πανεπιστημιακού Θεσσαλίας θες έναν μήνα αναμονή εκτός και είσαι τυχερός και μετράς μέρες ανάποδα οπότε και για λόγους ανθρωπισμού σε βάζουν στις πρώτες θέσεις. Τώρα ποιοι είναι οι πραγματικά αμόρφωτοι, αυτό θαρρώ η παραπάνω σύγκριση το κατέδειξε μόνη της.
Φυσικά η ξιπασιά μας σιγά μη μας αφήσει να παραδεχθούμε στο πόσο ανόητοι έχουμε σταθεί  και πόσο τελικά ο δυτικός τρόπος ζωής μας έχει αλλοτριώσου. Θυμάμαι κοντά στα 15 μου ένα βιβλίο που διάβασα, του σχωρεμένου του Ανδρέα Παπανδρέου με τον βαρύγδουπο τίτλο «Πολιτιστικός ιμπεριαλισμός». Τότε θεωρούσα ουτοπικό να έχει επίδραση κάτι τέτοιο σε νοήμονα όντα, μα η ιστορία μας απέδειξε περίτρανα πως  ήμουν λάθος. Τι καλά αλλοτροιωθήκαμε! Και μάλιστα σε χρόνο dt! « Ήθελα να πέσω, με σμπρωξες κι εσύ», ένα πράγμα.
Υπάρχει άνθρωπος που δεν ξέρει πως όταν πάει να ξεθάψει τον νεκρό του κι αυτός δεν έχει λειώσει ο νεκροθάφτης τον αφήνει δυο μέρες σε κόκα κόλα και έτοιμος ο αποθαμένος για το οστεοφυλάκιο; Κι όμως, κι εμείς ως Έλληνες μαζί με τα Αμερικανάκια,  συνεισφέραμε τα πολλά και χτίσαμε έναν τοίχο στην Αυτοκρατορία της coca cola θυσιάζοντας  την υγεία των παιδιών μας στο όνομα της ξιπασιάς μας.
Έτσι και τώρα ενώ ξέρουμε με το μικρό του όνομα το κάθε δυσκολοπρόφερτο χημικό σκεύασμα των φαρμακοβιομηχανιών που αφορά την ίαση μας , όταν μας μιλούν για την αλόη βέρα ρωτούμε όλο έκπληξη: « τι είναι αυτό;».  Για τον σχετικό χλευασμό και το μισό μάτι με το οποίο κοιτάμε κι όποιον μας προτείνει μια …φυσική  διέξοδο από τον νοητικό μας αδιέξοδο δεν το συζητώ.
Μου χει τύχει να ζητήσω από υπάλληλο φαρμακείου αλόη βέρα κι επειδή δεν την πουλούσε  να τολμήσει να με κοιτάξει με ύφος δέκα καρδιναλίων του στυλ η καημένη η κυριούλα που τελεί σε σύγχυση και ζει αιώνες πίσω. Επειδή  όμως ούτε καημένη υπήρξα ποτέ ούτε τα υποκοριστικά του κυρία είχαν σχέση μαζί μου ακόμη με θυμάται η νεαρά και   τα γειτονικά του Φαρμακείου καταστήματα γιατί η κάθε τέτοια νεαρά και μη, αποτελεί κίνδυνο για το σύνολο μεταφέροντας τούτη τη στρεβλή νοοτροπία της απαξίωσης του λογικού, του αυτονόητου και του σε αγαστή σειρά με τη φύση και επιβαρύνει την ήδη τρισάθλια αστική ζωή μας.
Στην πορεία είδα πως είναι πραγματικά ψυχοφθόρο το να θες να ανοίξεις τα μάτια στον απέναντι. Έτσι σκεφτόμενη εγωιστικά το δικό μου καλό και ησυχία αποφάσισα να σταματήσω τους αλτρουισμούς. Εξάλλου  αν κάποιος δε θέλει να δει ας μη δει ποτέ. Ας ζήσει κι ας πεθάνει ο καθένας κατά πως του αρέσει, χωρίς βέβαια να με ενοχλεί κι εμένα.
Τώρα βέβαια πως γίνεται να μη με ενοχλεί που ψάχνω ένα χρόνο  ολόκληρη τη Θεσσαλία να βρω καθαρό χωράφι να φυτέψω τις αλόες μου και τα κηπευτικά μου και δε βρίσκω παρά στάχτη και μπούρμπερη που πήγαν και μόλυναν όλο το υπέδαφος με τα χημικά τους, αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία που σαφώς καταδεικνύει πως είμαστε δεμένοι με την νοοτροπία των πολλών  και η συλλογική ευθύνη είναι θέμα που αφορά όλους μας κι όλοι οφείλουμε να δραστηριοποιηθούμε προς μια κατεύθυνση όπου η συλλογική κι ατομική δραστηριότητα δε θα βλάπτει μα θα ωφελεί. Κι εδώ πέφτουν και τα πρώτα χασμουρητά…
Σύνηθες το φαινόμενο να εξαντλείται το θέμα στο καφέ και να μην προχωρά παρά πέρα γιατί στο παραπέρα ο καθένας θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον μικρό εαυτό του. Τον εγωισμό του, την φιλοχρηματία του, την αδυναμία του να ορθώσει ανάστημα στα πρέπει των άλλων κοκ. Τα γνωστά δηλαδή και μη εξαιρετέα ταλανίσματα μας.
Κι αυτά είναι μάλλον λίγα από τα ελάχιστα που δε θεραπεύει αυτή η πανάκεια που λέγεται αλόη.

ΛΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο κλεινόν άστυ.

Ακούσματα Πατρίδας.

Παραδοσιακά και διαφορετικά ακούσματα από την Μικρή μου Πατρίδα

Μικρή πατρίδα

Μικρή πατρίδα